Ο εορτασμός της 17ης Νοεμβρίου

Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011 γιορτάσαμε την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου 1973. Η εκδήλωση οργανώθηκε από τα παιδιά της Ε΄τάξης του 4ου και 10ου Δημ. ΣΧ. Λιβαδειάς στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του 4ου Δημ. Σχ. Η εκδήλωση ξεκίνησε με την ομιλία από τον δάσκαλο κ. Καϊάφα Χρήστο, και συνεχίστηκε με αφήγηση κειμένων που αναφέρονταν στους νεκρούς του Πολυτεχνείου από τα παιδιά του 10ου Δημοτικού. Ακούστηκαν τα τραγούδια "το γελαστό παιδί" και " ο δρόμος".

Στη συνέχεια ξεκίνησε με μουσική επένδυση " το ταγκό της Νεφέλης" η θεατρική παράσταση του Ε2 του 4ου " η ιστορία μιας νύχτας". Άλλα παιδιά αφηγούνταν και άλλα έπαιζαν παντομίμα επί σκηνής. Αυτά διαδραματίζονταν σε ένα παλάτι όπου όλοι είχαν πέσει σε βαθύ ύπνο. Ακολούθησε βίντεο με σημαντικά γεγονότα (1-1-4, πορείες ειρήνης, δολοφονία Λαμπράκη, Ιουλιανά, πραξικόπημα) και βίντεο με το τραγούδι του Σαββόπουλου "η πλατεία ήταν γεμάτη".
Με τη συνοδεία του τραγουδιού " ποιος τη ζωή μου" άρχισε να εκτυλίσσεται το κυρίως έργο. Κατά τη διάρκεια του έργο ακούστηκαν τα τραγούδια " ποιος τη ζωή μου", " διότι δεν συνεμορφώθη", " ο Λεβέντης","το σφαγείο", "είμαστε δυο", " όταν σφίγγουν το χέρι", " πάλης ξεκίνημα". Απαγγέλθηκε το ποίημα " αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος". Σκηνές του έργου διαδραματίστηκαν σε φυλακές και στο Πολυτεχνείο.
Συγκλονιστικό ήταν κομμάτι του έργου όπου τα παιδιά βρέθηκαν κάτω από τη σκηνή και κοντά στους θεατές, θυμίζοντας χορό αρχαίας τραγωδίας, μιλώντας για τις σιωπές που τους επιβλήθηκαν στην πορεία της ζωής τους , από μικρά παιδιά ως ενήλικες πια, προτρέποντας τους ίδιους αλλά και όλους όσους ήσαν στην αίθουσα να μιλήσουν επιτέλους. Αυτή η παρέμβαση έκλεισε με το τραγούδι " πάλης ξεκίνημα".
Το θεατρικό έργο έκλεισε με την αφήγηση ενός αγωνιστή μέσα από πολλά στόματα,σαν μια φωνή, για το τι έζησε εκείνη τη νύχτα που χτυπήθηκε και έπεσε. Μιλά η ψυχή του και αναρωτιέται αν άξιζε όλο αυτό, αν θυμόμαστε και αν τιμάμε πραγματικά όλους αυτούς που έδωσαν μια μάχη ζωής σήμερα που οι σχέσεις είναι φυτεμένες στο προσωπικό συμφέρον και βλέπει δυστυχώς να μην υπάρχουν φίλοι.
Όμως καταλήγει, όχι παραπονεμένος, αλλά προβληματισμένος γιατί βλέπει να υπάρχει μέλλον μέσα στο γκρίζο σήμερα στα χαμόγελα των παιδιών, στις σχολικές τάξεις, στις κλίνες και στα μαξιλάρια των παιδιών. Η γιορτή τελείωσε με το τραγούδι " Εδώ το φως" που το Ε2 χόρεψε επί σκηνής αλλά και κάτω στην "πλατεία".