ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΟ ΜΑΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΠΤΩΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Βαδίζοντας στα Γεωπεριβαλλοντικά - Γεωμυθολογικά μονοπάτια της Βοιωτίας, εμείς τα παιδιά της περιβαλλοντικής ομάδας των Δ2 και Ε1 τάξεων του 4ου Δ. Σχ. Λιβαδειάς με οδηγό την υπεύθυνη του περιβαλλοντικού προγράμματος κ. Νιαβή Βασιλική φτάσαμε στο Ακραίφνιο, στο ναό του Πτώου Απόλλωνα. Μαζί μας ήταν και τα παιδιά των Δ1 και Ε2 τάξεων του σχολείου μας καθώς και τα παιδιά της Δ τάξης του 10ου Δ. Σχ. Λιβαδειάς με συνοδούς τη Βοζιάρη Ελένη, Καραΐσκου Σούλα, Μαρτιναίου Κατερίνα και Κόκκινο Σπύρο.

Μετά από μια ώρα ταξίδι φτάσαμε στο όρος Πτώο. Αφήσαμε τον ασφαλτόδρομο και προχωρήσαμε στο χωματόδρομο που μας οδηγούσε στον αρχαιολογικό χώρο του Πτώου Απόλλωνα. Ήταν πρωί και το δροσερό αεράκι μας έφερνε μυρωδιές ανθισμένου δεντρολίβανου που υπήρχε άφθονο αριστερά και δεξιά του δρόμου. Τα πολύχρωμα αγριολούλουδα ήταν μια ξεχωριστή πινελιά στο πράσινο χαλί της φύσης. Άφθονο ήταν το θυμάρι που μόλις είχε βγάλει τα βελονοειδή του φύλλα. Σε κάθε μας βήμα συναντούσαμε ανθισμένους θάμνους και δέντρα. Τα πουλιά μας καλωσόριζαν με το κελάηδισμά τους.
Σε λίγο φτάσαμε εκεί που βρισκόταν το κτιριακό συγκρότημα του θεού Απόλλωνα. Έχοντας το σχεδιάγραμμα του αρχαιολογικού χώρου, που μας είχε προμηθεύσει ο κ. Γιάννης Φάππας, αρχαιολόγος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας της Θήβας, αναζητήσαμε το ναό του Πτώου Απόλλωνα που

Ο ναός στην αρχή, κατά πάσα πιθανότητα, ήταν ξύλινος αλλά όταν προοδευτικά τα τμήματα του ναού πάθαιναν ζημιά, τα αντικαθιστούσαν με τοίχους από πώρινους λίθους, ώστε κατά τα χρόνια 550-500 π.Χ.είχε γίνει όλος ο ναός πώρινος. Οι διαστάσεις του κατά τον ακαδημαϊκό Ορλάνδο ήταν 24,72 Χ 11,65. Ήταν δωρικού ρυθμού και είχε 13 κίονες σε κάθε μακρά πλευρά και 6 σε κάθε στενή πλευρά.
Στη νότια πλευρά του ναού υπήρχε μια θολωτή κατασκευή σε βάθος 5-6 μ. που ήταν το σπήλαιο - το άδυτο, όπου πήγαινε ο πιστός να ζητήσει χρησμό από το θεό.
Βόρεια του ναού υπήρχε θέατρο, που είχε ξύλινα καθίσματα και μια κυκλική ορχήστρα, τη θυμέλη. Στο θέατρο οργανώνονταν τα Πτώϊα, πνευματικοί αγώνες που τελούνταν κάθε πέντε χρόνια και περιλάμβαναν τα αγωνίσματα του Σαλπιστή, Κήρυκος, Ραψωδού, Ποιητή Επών, Αθλητή και Κιθαρωδού.

Λίγο πιο κάτω από το ναό τοποθετείται μικρός ναός της Προναίας Αθηνάς, εγκαταστάσεις για τους ιερείς, δημόσιους λειτουργούς και επισκέπτες, δεξαμενή νερού που ήταν χωρισμένη σε επτά διαμερίσματα και τα λουτρά.
Στον αρχαιολογικό χώρο μας επισκέφτηκε η κ. Δήμητρα Καλαμάρα, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Ακραιφνίου, ο κ. Κ. Ανδρίτσος, πρόεδρος του Συλλόγου των Απανταχού Ακραιφνιωτών και ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Ιωάννηας Λ. Μαυροδήμος. Μας μίλησαν για την προσπάθειά τους να αναβιώσουν τα Πτώϊα. Ο κ. Ανδρίτσος μας έδωσε και ένα βιβλίο σχετικό με την ιστορία του Ακραίφνιου, αλλά και της γύρω περιοχής. Στον κ. Μαυροδήμο, ως εκπρόσωπο του Δήμου, του ζητήσαμε να τοποθετηθούν ταμπέλες για να μπορεί κάποιος εύκολα να επισκεφτεί τον αρχαιολογικό χώρο.
Αφού τραβήξαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες και χαιρετίσαμε την κ. Καλαμάρα, τον κ. Ανδρίτσο και τον κ. Μαυροδήμο πήραμε το δρόμο για το Νέο Κόκκινο.

Την εποχή που ήταν βασιλιά του Ορχομενού ο Εργίνος οι Θηβαίοι ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν φόρο στους Ορχομένιους για 20 χρόνια, εκατό βόδια κάθε χρόνο. Ο Ηρακλής για να εκδικηθεί τους Ορχομένιους, ως μηχανικός υδραυλικός που ήταν, πήγε στην Μεγάλη Καταβόθρα και έφραξε την είσοδο με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει η πεδιάδα της Κωπαΐδας και να δημιουργηθεί ξανά λίμνη για να μην μπορεί να καλλιεργηθεί.
Η Μυθολογία αναφέρει ότι ο Ηρακλής δίνοντας μια γροθιά στην οροφή της σπηλιάς, έπεσε ένας βράχος που έκλεισε την είσοδο της καταβόθρας. Πράγματι, είδαμε στην είσοδο της καταβόθρας ένα μεγάλο βράχο που είχε πέσει από την οροφή. Ερμηνεύοντας το μύθο αυτό μπορούμε να πούμε ότι εκείνη την εποχή προκλήθηκε κάποιος σεισμός και υποχώρησε ένα κομμάτι της οροφής.

Αναμφίβολα εντυπωσιαστήκαμε από το μέγεθος της σπηλιάς και από τα προστατευτικά τοιχώματα που είχαν κατασκευάσει οι Μινύες στο εσωτερικό της για να διαφυλάξουν από τη διάβρωση του νερού τα τοιχώματα. Αποθανατίσαμε τις εικόνες με τη φωτογραφική μας μηχανή και αφού παίξαμε στην παιδική χαρά πήραμε το δρόμο της επιστροφής περνώντας από την Ακρόπολη του Γλα.

Την εποχή που η Κωπαΐδα ήταν λίμνη η Ακρόπολη του Γλα ήταν νησάκι. Ολόγυρα της περιστοιχίζεται από κυκλώπεια τείχη μήκους τριών χιλιομέτρων. Την Ακρόπολη του Γλα οι Μινύες την είχαν ως παρατηρητήριο για να ελέγχουν τα αποστραγγιστικά τους έργα.

Και αυτό το ταξίδι μας στα Γεωπεριβαλλοντικά - Γεωμυθολογικά μονοπάτια της Βοιωτίας έφτασε στο τέλος. Ήταν ένα μοναδικό και μαγικό ταξίδι, γιατί χαρήκαμε τις ομορφιές της φύσης στην πιο ωραία της εποχή και γιατί γνωρίσαμε " ξεχασμένους" τόπους της ιδιαίτερης πατρίδας μας με μεγάλη ιστορία.